Dziecko krzyczy, nie chce spać, Krzyczę, rozkazuję, nie panuję nad emocjami dziecka, ani swoimi. Zobacz co możesz zrobić by ulżyć sobie i maluchowi – nam pomaga to codziennie, chociaż bywa, że nie pomaga absolutnie nic ;P.
ROZMAWIAJ I NAZYWAJ EMOCJE
Rozmowa to podstawa relacji wszelkich. Dziecko słysząc słowa uczy się. Obserwując nasze reakcje robi to samo. Kiedy krzyczymy z powodu niezmytych naczyń, rozrzuconych zabawek, trudno będzie wymagać reakcji innej. Dziecko jednak nie wie czym jest złość, radość, nuda, samotność – to jak z poznawaniem smaków. Ważne jest, by emocje nazywać:
„Jesteś zły, bo popsuła ci się zabawka”.
„Cieszysz się, że udało ci się ułożyć puzzle”.
„Nie jesteś zadowolony, że zwróciłam ci uwagę”.
Nudne dla rodzica, ale bardzo pomocne dla dziecka. Krzyk, śmiech zawsze jest czymś spowodowany – czasami naprawdę błaha rzecz jest dla dziecka czymś ogromnie ważnym. Rozmawiajmy! Nie po dzidziusiowemu – szanujmy problemy własnych dzieci.
SZUKAJ KOMPROMISÓW
Czy naprawdę musisz iść tą drogą do przedszkola? Zakładać buty w pośpiechu wpychając je nerwowo na małą nóżkę? Wszystko da się zorganizować inaczej. Narysuj mapę, idźcie inną drogą zahaczając o fajne drzewo czy pomnik. Buty? Zakładanie butów to koszmar dla większości mam i dzieci. Świecące sznurówki, gumka, rzepy. Dlaczego rodzic bywa tak uparty? Kompromis musi wyjść od nas – dziecko nie ma pojęcia o takim rozwiązaniu.
„A może założymy inne buty?”
„Chcesz iść do przedszkola z mapą?”
Oczywiście, że to wymaga od rodzica kombinowania, chodzenia krętymi ścieżkami, ale czy nie na tym polega życie? Zabijmy rutynę, skaczmy po kamykach! Będzie przyjemniej dla Ciebie i dziecka!
POZWÓL SZALEĆ
Dzieci potrzebują się wyszaleć. Krzyk, bieganie, skakanie pozwala nie tylko się wybawić, ale i wyzwolić emocje, a te gromadzą się codziennie. Dla dorosłych gabinety terapeutyczne oferują terapię śmiechem, krzykiem, a nawet łaskotaniem. Psychiatrzy regularnie zalecają…ruch. Człowiek bez aktywności fizycznej jest często zmęczony, przygnębiony. Pozwólmy dziecku na takie zabawy! Domowa trampolina, plac zabaw, park linowy, zjeżdżalnie – po kilku godzinach na pewno będzie maluchowi lżej. No chyba, że będziemy krzyczeć „do domu!” po pięciu minutach na placu…
ZADBAJ O DIETĘ
Zły humor to nie tylko kwestia skoku rozwojowego. Danonki, masa cukierków, batoników i dziecko szaleje. Zbyt dużo cukru to ogromne problemy z koncentracją i zachowaniem, ale o tym na dniach – cukier to ważny temat i postanowiłam go omówić dokładnie. Tego pana ograniczamy!
ZMINIMALIZUJ ILOŚĆ BODŹCÓW
Telewizor, radio w tle, grające zabawki, komputer trzeszczący, tramwaje za oknem, gadająca mama, szczekanie psa, miauczenie kota – czujesz jak Ci czaszka pęka? Dziecko tym bardziej nie radzi sobie z ilością bodźców. Dodajmy kolorowe światełka zabawek, tabun gości w domu i dziecka z powodu zbyt dużej ilości nowych rzeczy, dźwięków zaczyna…krzyczeć. Ograniczamy nie tylko wieczorem, ale i za dnia – Tobie też to wyjdzie na zdrowie.
Mało tego…wszelkie monitory działają mocno niekorzystnie na produkcję melatoniny i wtedy pojawia się temat „moje dziecko nie chce spać”…
ŚWIEŻE POWIETRZE
Wychodź z domu kiedy możesz! A jak nie możesz, wygnaj dziecko na balkon. Świeże powietrze to naprawdę fajna sprawa. Niedotleniony mózg potrafi wykańczać. Wszelkie wymówki wyrzuć do kosza. Plac zabaw, spacer, jezioro, morze, las, polana…cokolwiek poza domem to dobra opcja.
NIE WYMAGAJ ZBYT WIELE
„Jesteś taki duży, a płaczesz!”
Jestem duża i wyję z powodu krzywej szuflady (ale to hormon!). Takie wymagania możesz sobie wsadzić w nos. Czy od Ciebie ktoś wymaga żebyś nie płakała, nie krzyczała, nie była zła? Dziecko sobie nie radzi, tak samo nie radzą sobie dorośli – wspieraj, nie oceniaj, nie krytykuj. Inaczej za chwilę będziecie drzeć się na siebie wszyscy.
ZMIEŃ SPOSÓB MÓWIENIA
„Sprzątnij do cholery klocki! Ile razy prosiłam!”
Zdarza mi się wyjść z siebie, wtedy pokornie przepraszam. Nie jestem robotem. Warto jednak nad sobą pracować.
„Posprzątamy razem klocki?”
„Kto pierwszy wrzuci klocki do pudełka!”
Organizowanie sprzątania nie musi być stresowe. Pretensjonalne proszenie nie zachęca – wręcz odwrotnie. Nie wspomnę już o groźbach, że zabierzesz zabawki. Dałaś? To nie zabieraj.
SPÓJRZ NA WŁASNE EMOCJE
Z tym rodzic ma największy problem. Nasze złe samopoczucie przerzucamy na dziecko tłumacząc się czymkolwiek. Mam zły dzień, jestem zmęczona – informuję o tym dziecko, prosząc o ciszę, kilka minut dla siebie, ale…dziecko nie musi tego rozumieć. I tu bardzo ważny jest kolejny punkt…
ZNAJDŹ CHWILĘ DLA SIEBIE
Urodzenie dziecka nie zobowiązuje do ciągłego, całodobowego skupiania się wyłącznie na dziecku. Ja też tu jestem! Też mam swoje potrzeby – chcę wyjść, odpocząć, poszaleć. Nie wstydzę się prosić o pomoc koleżanki czy rodziny, chociaż robię to bardzo rzadko. Partner też ma dziecko, prawda? Gorzej, jak nie możemy na niego liczyć – tutaj w alimentach spokojnie możemy uwzględnić opiekunkę. W końcu matka też człowiek!
A jak jest u Ciebie?
